Info dla Pacjenta

W tym miejscu znajdziecie Państwo szereg praktycznych informacji dotyczących przepisów prawnych, na podstawie których funkcjonuje opieka psychiatryczna  w Polsce oraz podstawowe dane na temat najczęściej występujących zaburzeń psychicznych oraz metod ich leczenia.

Wniosek o wydanie kopii dokumentacji medycznej z leczenia w gabinecie (plik do wydrukowania, wypełnienia, podpisania i przesłania do gabinetu):  plik do pobrania

1. Ustawa o ochronie zdrowia psychicznego
2. Zwolnienia i zaświadczenia lekarskie w ZUS
3. Kilka słów o depresji
4. Leczenie depresji
5. Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne, OCD

  • paragraf-300x284Ustawa o Ochronie Zdrowia Psychicznego. Jednym z głównych aktów prawnych regulujących funkcjonowanie różnych obszarów opieki psychiatrycznej w Polsce jest Ustawa o Ochronie Zdrowia Psychicznego z dnia 19 sierpnia 1994 roku. Zawiera ona szereg istotnych informacji dla chorych oraz ich rodzin, m.in. komu należy się bezpłatne leczenie psychiatryczne w ramach ubezpieczenia zdrowotnego, kiedy jest wymagana zgoda chorego na leczenie w szpitalu psychiatrycznym – jest to informacja istotna dla rodzin pacjentów (art. 22 i 23 Ustawy), czy można kogoś leczyć przymusowo i co do tego jest potrzebne (art. 29 Ustawy) itd. Dla osób mających bliskich z nasilonymi schorzeniami psychiatrycznymi powinien być to jeden z ważniejszych dokumentów, z którymi należy się zapoznać. Poniżej link do w/w aktu prawnego.


2zus-logoKolejne istotne informacje związane są z Zakładem Ubezpieczeń Społecznych. Każdej osobie, która stała się niezdolna do pracy z powodu choroby (np. depresji, ChAD, nasilonych natręctw, itd), a jest objęta ubezpieczeniem chorobowym, przysługuje zasiłek chorobowy.

Od 1 grudnia 2018 r. lekarze wystawiają wyłącznie zwolnienia elektroniczne. Gdy lekarz wystawi e-ZLA pacjent nie musi dostarczać zwolnienia pracodawcy (w przypadku pracowników) albo ZUS (m.in. w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą). Nie musi już podczas choroby czy opieki np. nad chorym dzieckiem udawać się do pracodawcy czy jednostki ZUS albo prosić o dostarczenie zwolnienia rodzinę czy znajomych. E-ZLA zostanie przesłane na profil PUE płatnika i do systemu ZUS.

Pacjent, któremu lekarz  wystawi e-ZLA nie jest związany terminem 7 dni na dostarczenie zwolnienia. Nie dotyczą go w związku z tym ewentualne obniżenia zasiłku chorobowego czy opiekuńczego z powodu przekroczenia tego terminu. Konieczne jest natomiast przesłanie (złożenie) wniosku m.in. w przypadku osób prowadzących działalność gospodarczą, występujących o zasiłek po ustaniu zatrudnienia (ubezpieczenia) czy pracowników, którym ZUS a nie pracodawca wypłaca świadczenia chorobowe. Ubezpieczony może to zrobić korzystając ze swojego profilu na PUE. Wniosek w jego imieniu może także złożyć pracodawca, np. poprzez ZUS Z-3.

Wydruk wystawionego zaświadczenia lekarskiego e-ZLA jest przekazywany ubezpieczonemu:

    • gdy z informacji udostępnionych na profilu lekarza na PUE ZUS wynika, że płatnik składek (np. pracodawca) nie posiada profilu na PUE ZUS,
    • na żądanie ubezpieczonego nawet, jeżeli płatnik składek ma profil informacyjny płatnika składek na PUE ZUS.

Czas trwania zasiłku chorobowego

Od 2022 r. tzw. okres zasiłkowy wynosi standardowo 182 dni i określa łączny czas, przez który można pobierać zasiłek chorobowy. Do tego samego okresu zasiłkowego wlicza się wszystkie nieprzerwane okresy niezdolności do pracy, nawet jeżeli niezdolność do pracy jest spowodowana różnymi przyczynami (dni choroby będą sumowane).

Skrócony został (do 91 dni) okres pobierania zasiłku chorobowego po ustaniu zatrudnienia. Ta zasada nie będzie dotyczyła m.in. osób chorych na gruźlicę lub niezdolnych do pracy w okresie ciąży.

Od nowego roku miesięczny zasiłek chorobowy za okres pobytu w szpitalu poszedł w górę i wynosi 80 proc. podstawy wymiaru zasiłku.

Kiedy można stracić zasiłek chorobowy?

Zasiłek nie przysługuje od dnia następnego po wyznaczonym terminie badania przez lekarza orzecznika (lub terminie na dostarczenie dokumentacji), jeśli:

  • pacjent uniemożliwi badanie lekarskie,
  • nie zostaną dostarczone na wezwanie wyniki badań w wyznaczonym terminie.

Zasiłek chorobowy za okres po ustaniu tytułu ubezpieczenia nie przysługuje, gdy:

  • przysługuje prawo do emerytury, renty z tytułu niezdolności do pracy albo nauczycielskiego świadczenia kompensacyjnego,
  • przysługuje ma prawo do emerytury lub renty inwalidzkiej przysługującej z zaopatrzenia emerytalnego służb mundurowych,
  • jest kontynuowana albo podjęta działalność zarobkowa, która daje tytuł do objęcia ubezpieczeniem chorobowym albo przysługuje prawo do świadczeń za okres choroby,
  • przysługuje prawo do zasiłku dla bezrobotnych, zasiłku przedemerytalnego lub świadczenia przedemerytalnego,
  • przysługuje prawo do rodzicielskiego świadczenia uzupełniającego,
  • nie nabyto prawa do zasiłku w czasie ubezpieczenia, bo nie przepracowano wymaganego okresu wyczekiwania,
  • ubezpieczenie ustało po wyczerpaniu pełnego okresu pobierania zasiłku chorobowego.

Czasami zdarza się sytuacja, gdy ze względu na stan zdrowia niemożliwy jest szybki powrót do pracy. Możemy wtedy ubiegać się o świadczenia rehabilitacyjne lub, w razie sytuacji długotrwałej niezdolności do pracy – rentę z tytułu niezdolności do pracy. Świadczenie rehabilitacyjne przysługuje ubezpieczonemu, który po wyczerpaniu zasiłku chorobowego jest nadal niezdolny do pracy, a dalsze leczenie lub rehabilitacja lecznicza rokują odzyskanie zdolności do pracy. Przysługuje ono przez okres niezbędny do przywrócenia zdolności do pracy, nie dłużej jednak niż przez 12 miesięcy, może ono być przyznane jednorazowo lub w częściach. 

Świadczenie rehabilitacyjne nie przysługuje, jeśli:

  • masz przyznaną emeryturę
  • pobierasz zasiłek dla bezrobotnych albo zasiłek przedemerytalny lub świadczenie przedemerytalne
  • masz przyznaną rentę z powodu niezdolności do pracy, masz nauczycielskie świadczenie kompensacyjne, rodzicielskie świadczenie uzupełniające albo jesteś na urlopie dla poratowania zdrowia
  • jesteś na urlopie bezpłatnym albo urlopie wychowawczym
  • odbywasz karę pozbawienia wolności albo jesteś osobą tymczasowo aresztowaną i NIE masz skierowania do pracy.

Złóż do ZUS niezbędne dokumenty w celu uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego:

  • wniosek o świadczenie rehabilitacyjne (formularz ZNp-7),
  • zaświadczenie o stanie zdrowia (formularz OL-9), które wypełnił Twój lekarz,
  • wywiad zawodowy z miejsca pracy (formularz OL-10) – nie jest konieczny, jeśli Twoja niezdolność do pracy powstała po okresie ubezpieczenia, składasz wniosek o przedłużenie  świadczenia rehabilitacyjnego  lub prowadzisz działalność pozarolniczą.

Osoby ubiegające się o zasiłek chorobowy lub świadczenie rehabilitacyjne po ustaniu zatrudnienia lub tytułu ubezpieczenia chorobowego lub wypadkowego zobowiązane są również do złożenia w ZUS oświadczenia Z-10. 

Poniżej odnośnik do pobrania formularzy ZUS OL-9 oraz Z-10 w celu uzyskania świadczenia rehabilitacyjnego lub rentowego.


  • depression-van-gogh-old-man-in-sorrow-lbKilka słów o depresji  (obok „Stary człowiek w smutku” – Vincent van Gogh).

Każdy z nas miewa lepsze i gorsze okresy w swoim życiu, które dotyczą zarówno naszego zdrowia somatycznego jak i psychicznego.  Przyczyn pogorszenia naszego samopoczucia psychicznego jest wiele, wystarczy wspomnieć, że według Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) jedno z zaburzeń psychicznych, jakim jest depresja, to wiodąca przyczyna niesprawności i niezdolności do pracy na świecie. Choruje na nią w ciągu całego życia kilkanaście procent populacji osób dorosłych. Co dziesiąty pacjent zgłaszający się do lekarza pierwszego kontaktu z powodu innych dolegliwości ma pełnoobjawową depresję, ale niestety u ponad połowy tych osób depresja pozostaje nierozpoznana i nie otrzymują oni adekwatnego leczenia. Poniżej znajdują się podstawowe informacje o depresji, które mogą choć trochę przybliżyć problematykę tej choroby i zachęcić do poszukiwania dalszych informacji.

   Wydaje się, że sama depresja, jako choroba, jest tak stara, jak ludzkość. Pierwsze opisy osób z objawami depresji pojawiły się już w Starym Testamencie, np. u króla Izraela Saula czy Hioba. Hipokrates, uznany za „ojca medycyny”, depresję nazywał melancholią i jako pierwszy określił ją jako chorobę. Objawy melancholii czyli apatia, zniechęcenie, smutek do dziś są typowymi objawami depresji. Niestety, przez wiele stuleci (a właściwie dwa tysiąclecia) za uznane metody leczenia uważano upuszczanie krwi, środki przeczyszczające, kąpiele, różnorodne rodzaje diety, itd. Dopiero XX wiek przyniósł rewolucję zarówno w samej wiedzy na temat tej choroby jak i sposobach jej leczenia.

   Raport Światowej Organizacji Zdrowia (WHO) szacuje, że na depresję cierpi około 10% ludności świata. W sześciu krajach europejskich (Wielka Brytania, Belgia, Francja, Niemcy, Holandia i Francja) ocenia się, że jest to nawet 17%. Według badania EZOP, przeprowadzonego w Polsce w latach 2010/2011,  zaburzenia nastroju rozpoznawano u ok. 3,5 % Polaków, co daje blisko milion osób dotkniętych tym problemem (tu o badaniu EZOP).

   1901_churchill-singleDepresja jest chorobą o niewyjaśnionych do końca przyczynach. Uważa się, że do jej wystąpienia niezbędne są nieprawidłowości w funkcjonowaniu systemu neuroprzekaźników w mózgu, głównie serotoniny, noradrenaliny, dopaminy i glutaminianu, choć tak naprawdę jej etiologia jest dużo bardziej skomplikowana. Ujawnienie się depresji może nastąpić u każdego człowieka, bez względu na jego profil osobowości. Wiele słynnych postaci zmagało się z ta chorobą np. Winston Churchil, Ernest Hemingway, Woody Allen czy znany profesor psychologii z Uniwersytetu w Sussex, Stuart Sutherland, który swoje dwudziestoletnie zmagania z chorobą opisał w książce „Breakdown”.

   Depresja może wystąpić w każdym wieku, pod wpływem różnorodnych wydarzeń życiowych. Do najczęściej opisywanych przyczyn można zaliczyć utratę współmałżonka, rozwód bądź separację, ale także pojawienie się nowego członka rodziny, odejście dorosłych dzieci, osiągnięcie „wieku średniego”. Co ciekawe, dla wielu osób zawarcie związku małżeńskiego może być silniejszym czynnikiem wyzwalającym depresję niż utrata pracy. w tym miejscu wyłania się jeden z podziałów depresji – ze względu na przyczyny powstania wyróżnia się depresję egzogenną endogennąDepresje egzogenne (reaktywne) – związane z czynnikami psychospołecznymi lub poprzedzone stresującymi, przytłaczającymi wydarzeniami np. utratą bliskiej osoby, niepowodzeniami życiowymi lub innymi problemami zdrowotnymi. Depresje endogenne – tu przyczyny nie są w pełni znane, ale uważa się, że decydujący wpływ mają czynniki dziedziczne i zewnętrzne.

   Depresja może przebiegać pod postacią choroby afektywnej jednobiegunowej (CHAJ) – występują nawroty wyłącznie zespołów depresyjnych, jak i choroby afektywnej dwubiegunowej, (CHAD), kiedy to dodatkowo występują  objawy maniakalne lub hipomaniakalne. 

    Z mojej ambulatoryjnej praktyki lekarskiej wynika, że obecnie najczęściej spotykanymi postaciami depresji są: depresja lękowa (zespół depresyjno-lękowy), depresja maskowanadepresja atypowadepresja sezonowa (zaburzenia afektywne sezonowe, ang. seasonal affective disorder – SAD). Natomiast w pracy szpitalnej najczęściej leczymy pacjentów, którzy prezentują objawy depresji urojeniowej (zespół depresyjno-urojeniowy), depresji melancholicznej, depresja depersonalizacyjnej (depresja anestetyczna, zespół depresyjno-depersonalizacyjny) czy depresji wywołanej stosowaniem substancji psychoaktywnych. Szczególnie ta ostatnia postać depresji jest trudna w terapii ze względu na brak motywacji do leczenia odwykowego pacjentów.

Na podstawie klasyfikacji chorób ICD-10 możemy rozpoznać depresję, gdy przez co najmniej 2 tygodnie występują dwa z trzech objawów: obniżenie nastroju, utrata zainteresowań i zdolności do odczuwania przyjemności, radości (anhedonia), zmniejszenie energii prowadzące do wzmożonej męczliwości i zmniejszenia aktywności, oraz dwa lub więcej spośród następujących objawów: osłabienie koncentracji i uwagi, niska samoocena i mała wiara w siebie, poczucie winy i małej wartości, pesymistyczne, czarne widzenie przyszłości, myśli i czyny samobójcze, zaburzenia snu, zmniejszony apetyt.

Do bardzo wstępnej oceny, czy możemy mieć objawy depresji, może służyć tzw. skala depresji Becka (Beck Depression Inventory, BDI). Wynik uzyskany w tej skali powinien być zweryfikowany przez specjalistę.
Tutaj można wypełnić skalę online.


drugs_toxicology5

 Leczenie depresji (na zdjęciu słynny Prozac – „pigułka szczęścia” firmy Eli Lilly)

W tym miejscu możecie zapoznać się Państwo z podstawowymi informacjami na temat leczenia zaburzeń depresyjnych.

Terapia depresji jest u wszystkich pacjentów procesem długotrwałym, niezależnie od stosowanej metody leczenia. Aktualnie stosowane są cztery główne sposoby leczenia zaburzeń depresyjnych: farmakoterapia, psychoterapia, fototerapia i elektrowstrząsy. Każdą z tych metod należy indywidualnie dopasować do  chorego, w zależności przede wszystkim od typu zdiagnozowanej depresji, jej nasilenia, towarzyszących schorzeń somatycznych oraz oceny ryzyka suicydalnego. Leczenie zaburzeń depresyjnych może odbywać się w warunkach ambulatoryjnych oraz szpitalnych, poza metodą elektrowstrząsów, która to jest wykonywana wyłącznie w warunkach szpitalnych.

Farmakoterapia zaburzeń depresyjnych jest obecnie najczęściej stosowanym rodzajem leczenia. Leki przeciwdepresyjne w sposób istotny ewoluują od ponad 50 lat, kiedy to w 1957 roku „zadebiutowała” imipramina – pierwszy trójpierścieniowy lek przeciwdepresyjny. W ostatnich latach na rynek farmaceutyczny są wprowadzane nowe leki przeciwdepresyjne, które jednak poza  mniej dokuczliwymi działaniami niepożądanymi oraz wygodniejszym dawkowaniem, nie przyniosły przełomu w leczeniu depresji – ich skuteczność jest w przybliżeniu taka sama, jak innych „antydepresantów”. Działanie leków przeciwdepresyjnych polega w uproszczeniu na modyfikacji stężenia neuroprzekaźników w synapsach OUN lub wpływie na receptory dla neuroprzekaźników.

Aktualnie psychiatrzy stosują w terapii:

– trójpierścieniowe leki przeciwdepresyjne (TLPD), głównie klomipraminę, doksepinę czy amitryptylinę,

– czteropierścieniowe leki przeciwdpresyjne, najczęściej mianserynę i mirtazapinę,

– leki selektywnie hamujące wychwyt zwrotny serotoniny (SSRI). Obecnie prawdopodobnie najczęściej     wykorzystywana grupa leków, szczególnie w lecznictwie ambulatoryjnym. Leki z tej grupy mają pewne różnice w swoim profilu terapeutycznym, stąd należy dokładnie zbadać pacjenta, by dopasować odpowiednie lekarstwo. Do grupy tej należy np. fluoksetyna, sertralina, citalopram.

– inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny i noradrenaliny (SNRI) – wenlafaksynę, duloksetynę.

– leki przeciwdepresyjne o innym mechanizmach działania, takie jak tianeptynę, moklobemid, trazodon, wortioksetynę itd.

leki działające  na receptor NMDA – właściwie jeden lek zarejestrowany  do leczenia depresji lekoopornej: esketamina.

– inne leki stosowane w terapii depresji: 

    1. leki stabilizujące nastrój (karbamazepina, lamotrygina, kw. walproinowy)
    1. leki przeciwpsychotyczne II generacji, stosowane głównie w CHAD (m.in. olanzapina, kwetiapina)
    1. leki przeciwpsychotyczne I generacji (m.in. sulpiryd, flupentiksol)
  1. leki przeciwlękowe i nasenne (np. hydroksyzyna, lorazepam)

Ocenia się, że poprawa w zakresie objawów depresji jest osiągana u około 50-70% chorych. Pozostali pacjenci wymagają zmiany farmakoterapii, często kilkukrotnej. Wynika to stąd, że nie można z góry przewidzieć reakcji danego pacjenta na określony lek. Objawy poprawy stanu psychicznego występują zazwyczaj po około 14 dniach systematycznego stosowania leku. Często ten okres pojawia się nieco później np. po 4 tygodniach leczenia. Objawy niepożądane podczas farmakoterapii dość często występują podczas pierwszych dni leczenia, co niefortunnie prowadzi do odstawiania leków przeciwdepresyjnych i wydłuża okres powrotu do zdrowia. Należy przy tym zaznaczyć, że działania niepożądane np. po lekach z grupy SSRI są w większości przemijające, dość łagodne i zasadniczo nie powinno się z ich powodu przerywać leczenia. Przez cały okres terapii pacjent powinien być pod opieką psychiatry.

Psychoterapia zaburzeń depresyjnych polega na zastosowaniu przede wszystkim oddziaływań poznawczo – behawioralnych, terapii interpersonalnej czy psychoedukacji.  Ta metoda leczenia jest stosowana w dość ograniczonym stopniu, głównie ze względu na brak wykwalifikowanych psychoterapeutów oraz nikłą dostępność psychoterapii finansowanej w ramach świadczeń opłacanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Metody psychoterapeutyczne są najczęściej stosowane łącznie z farmakoterapią lub samodzielnie w zapobieganiu nawrotom choroby. Należy przy tym zaznaczyć, że poddawanie się psychoterapii przez niekompetentne osoby, stosujące często niesprawdzone metody, niejednokrotnie „autorskie”,  może istotnie nasilać objawy chorobowe depresji.

Fototerapia – stosowana w zaburzeniach depresyjnych o tzw. przebiegu sezonowym (okres jesienno-zimowy), może być łączona z farmakoterapią.

Elektrowstrząsy (EW, ECT). Metoda leczenia depresji, która niesłusznie w mediach od wielu lat ma bardzo złą opinię, którą zawdzięcza produkcjom filmowym z przeszłości (słynny „Lot nad kukułczym gniazdem” Milosa Formana z 1975 roku). Obecnie jest to terapia zarezerwowana dla szczególnych postaci zaburzeń depresyjnych np. depresji lekoopornych, depresji z wybitnie nasilonymi myślami suicydalnymi, depresji z silnym zahamowaniem psychoruchowym, które zagraża życiu pacjenta. Procedura kwalifikacji do tej metody leczenia ma charakter wielospecjalistyczny (ocena psychiatry, anestezjologa, okulisty, neurologa i internisty). Zabiegi odbywają się w szpitalu, efekty leczenia są zazwyczaj bardzo dobre i występują szybko. Sam zabieg jest bezbolesny i nie ma nic wspólnego z obrazem przekazywanym przez nieprofesjonalnych dziennikarzy.

Inne metody leczenia maja charakter niszowy, często są nadal w trakcie badań kontrolowanych w celu oceny ich skuteczności.


ocd_handwashZaburzenia obsesyjno-kompulsyjne (OCD, zespół natręctw, nerwica natręctw, zespół anankastyczny) są  zaburzeniem zdrowia psychicznego, które dotyka ludzi w każdym wieku i z różnych środowisk. Rozpoznajemy je wtedy, gdy u danej osoby występują obsesje i kompulsje.

Obsesje są to niechciane, natrętne myśli, obrazy, pomysły lub impulsy, które wymykają się spod kontroli, wyzwalają przy tym intensywne i zazwyczaj nieprzyjemne odczucia. Obsesje najczęściej mogą dotyczyć poczucia popełnienia błędu, wątpliwości, porządkowania i symetrii, czystości, religii oraz sfery seksualnej.

Kompulsje to czynności wykonywane w sposób powtarzalny, przewlekły i niezgodny z logiką. Mogą urastać do postaci rytuałów, zajmujących nawet kilka godzin dziennie. Skrócenie lub zaprzestanie ich wykonywania wywołuje praktycznie natychmiast uczucie niepokoju. Kompulsje są następstwem obsesyjnych myśli. Można je również podzielić na dotyczące: mycia i czyszczenia, sprawdzania, porządkowania, poruszania się, liczenia. Najczęściej pacjenci postrzegają swoje natrętne myśli i zachowania jako bezsensowne, nieefektywne i próbują się im przeciwstawiać.

Większość ludzi miewa obsesyjne myśli i/lub zachowania kompulsywne w pewnym momencie swojego życia, ale to nie znaczy, że wszyscy mamy „trochę OCD.” Diagnozę zaburzeń obsesyjno-kompulsyjnych możemy postawić wtedy, gdy cykl obsesji i kompulsji staje się tak silny, że pochłania dużo czasu i staje się przeszkodą do wykonywania zwykłych czynności. Rozpowszechnienie OCD w ciągu życia wynosi 2,5%, nie ma istotnych różnic w rozpowszechnieniu u kobiet i u mężczyzn. W 25% przypadków objawy zaczynają się przed 14 rokiem życia, w 80% przed 25 rokiem życia. Zaburzenia obsesyjno – kompulsyjne towarzyszą często innym chorobom. Najczęściej współwystępują z depresją, przy czym ich nasilenie zmienia się wraz z nasileniem objawów depresyjnych. Poza depresją mogą występować także z chorobą afektywną dwubiegunową, zaburzeniami odżywiania, schizofrenią lub zaburzeniami lękowymi. OCD pojawia się dość często u ludzi z osobowością anankastyczną, z którą to należy je różnicować. Według klasyfikacji ICD-10 do rozpoznania zespołu  natręctw konieczne jest spełnienie następujących warunków:

  1. Występowanie obsesji lub kompulsji, lub jednych i drugich, przez większość dni w ciągu co najmniej dwóch ostatnich tygodni.
  2. Muszą być uznawane za własne myśli lub impulsy.
  3. Pacjent bezskutecznie im się przeciwstawia.
  4. Myśl o wykonaniu przymusu nie może być przyjemna.
  5. Objawy powtarzają się w nieprzyjemny dla pacjenta sposób.

Do szacowania symptomów obsesyjno-kompulsyjnych służą specjalistyczne narzędzia, z których najbardziej znane są: Yale-Brown Obsessive-Compulsive Inventory (Y-BOCS) oraz The Obsessive-Compulsive Inventory (OCI), wraz z wersją skróconą OCI-R.

Leczenie

Uznaje się, że najbardziej skutecznymi sposobami leczenia zespołu natręctw są leki „przeciwobsesyjne” i terapia behawioralno-poznawcza (CBT). Obecnie stosowane leki „przeciwobsesyjne”, czyli tzw. inhibitory zwrotnego wychwytu serotoniny, zarówno selektywne jak i nieselektywne, charakteryzują się bardzo dobrą tolerancją, znikomą toksycznością i dobrą skutecznością. Leki z tej grupy nie powodują uzależnienia, nie wpływają negatywnie na funkcjonowanie organizmu i nie powodują żadnych negatywnych, nieodwracalnych zmian. Czasami w celu potencjalizacji działania leków „przeciwobsesyjnych” dołącza się lek z grupy neuroleptyków, najczęściej risperidon lub arypiprazol. Optymalną formą terapii jest połączenie farmakoterapii oraz terapii poznawczo-behawioralnej. Leczenie jest długotrwałe, trwa najczęściej kilka lat. Brak właściwego leczenia prowadzi najczęściej do pogorszenia relacji rodzinnych, trudności w wykonywaniu pracy, utraty znajomych.

Należy mieć świadomość, że zespół natręctw jest chorobą, której można się dość skutecznie przeciwstawić. Leczenie jest długotrwałe, ale umożliwia powrót do poprawnego funkcjonowania. Poniżej profesjonalny poradnik dla chorych z OCD, stworzony przez Ordynatora Oddziału Psychiatrycznego II Centrum Psychiatrii w Katowicach, specjalizującego się w terapii zespołu natręctw.